غزل
زه د مینـــــي ښار یم، لیونی په صحرا نه یمه
زه کــــه یم لیـــواله، خــــو پردی د دنیا نه یمه
پرخـه یـم ختـلې، په هـمت وه آسـمانـونـو ته
زه پـــــــر پـــاڼـه پـریـوتـم، د لمر په رڼا نه یمه
زه که په ستایلو کي د ګل سره تشبیه نه شم
زوز په شان جګ شوی خو پر لاري د چا نه یمه
ماپه عاجزي، په خاکساري، خپل ځان وچت کړلو
نـه پــه کــوم نښان، مقام ، په نوم د بابا نه یمه
ته که ما ملنګ بولې، سوالګیر بولې په څه باندي
نـــه میـــلمه د خـــان او هم ګدا د پادشا نه یمه
محرابي
Follow